Koning en Koningin van Jumping Mechelen: Jean-Claude en Annick
Horseman trekt naar een verlaten Nekkerhal en komt terug met mooie verhalen en prachtige beelden.
Een grote lege hal. Desolaat. Regen en buien trotserend. Gebogen onder grauwe decemberluchten. Sombere Nekker. Alle dagen zijn hetzelfde. Perspectief nihil. Spoel vlug door naar 2021 aub!
Naar hoop en perspectief. Naar uitkijken naar paarden en pony’s in een warme Nekkerhal. Naar vrienden en collega’s ontmoeten. (Top)sport beleven. Naar feest voor heer en boer. Naar fantastische prestaties van ruiters en menners. Naar drukke en lange dagen voor ons hippische journalisten. Naar volle tribunes. Naar emoties zonder masker.
Horseman laat de laatste dagen van dit ‘fantastische’ jaar niet zomaar voorbij gaan. We trekken elke nog resterende dag van het gezegende jaar 2020 naar de Dijlestad. Blikken terug op geweldige prestaties en kaarten na over Vlaanderen’s mooiste, al veertig jaar een monument op de hippische kalender. Naar Jumping Mechelen alstublieft! … Hippisch fotograaf Dirk Caremans vergezelt ons op de nostalgische tocht. Kan niet mis gaan dan. Dat weet ik uit ervaring.
In deze eerste bijdrage komt een King en een Queen aan de beurt. We keren terug naar het begin van de jaren negentig.
JC Vangeenberghe wint eerste CSIW
In 1990 wint Jean-Claude Vangeenberghe de allereerste CSIW op Jumping Mechelen. Iemand moet de eerste zijn dacht het ‘haantje de voorste’. ‘Bovendien heb ik wel iets met het woordje ‘eerst’. Vier maal op het BK jumping Seniors immers. Eerste plaatsen in de GP’ van Rome en Parijs. Doe het maar is na. Twee keer een eerste plaats in de Grote Prijs van Aken. Wereldprestatie! Tot ons aller verbeelding sprekend. De mijne. Wellicht ook de uwe.
In Mechelen wint Vangeenberghe met Osta Carpets Avontuur. Avontuur heeft zijn naam niet gestolen. De hengst, zoon van Jasper, wint er de zware Dunhill Competition op donderdag. De Honda Masters met hindernissen tot 1.85m. Op vrijdag en de KBC Grote Prijs op zondag. Lucratief jaareinde in de Nekkerhal. … Er komt nog een extraatje bij. Avontuur’s dochter, de bevallige Otrichta, het resultaat van een avontuurtje met de hoog in het bloed staande Vetrichta (v. Abgar XX), gaat dat jaar op de Mechelse veiling onder de hamer, voor een recordbedrag van 1.000.000 BEF. Voor de jongere lezers onder de Horseman-volgers, dat is 25.000 EUR. Straf paard, straffe ruiter. Straffe verhalen. Voor altijd in de analen van Jumping Mechelen, voor altijd in de harten van heel veel (paarden)sportliefhebbers.
Op 19 mei was de Sint-Martinuskerk van Moorsele veel te klein voor het afscheid van Jean-Claude. Een beetje typisch eigenlijk want de over-getalenteerde West-Vlaming hield wel van ‘groot’. Grote momenten. Grote pistes. Grote uitspraken gevolgd door grootse prestaties. Een grote persoonlijkheid die een bijzonder grote leegte achterliet.
Annick Bijloos is eerste Belgische winnares van de Queens Cup
Een jaar later, we schrijven het jaar 1991, vertrekt een hele bus supporters vanuit Sint-Truiden naar Mechelen. In Mechelen aangekomen zoeken ze nerveus hun plaatsje op de tribunes. Nerveus want de Truienaars verwachten iets van die talentvolle amazone die volop op de deur van de internationale sport aan het kloppen is. Hun hoge verwachtingen worden ingelost. Annick Bijloos, op dat moment pas 21 jaar, wint er als allereerste Belgische amazone de in 1987 opgestarte Queenscup. Ze doorbreekt de Britse hegemonie van Liz en Marie Edgar. Annick wint de op dat moment al hoog aangeschreven Queens Cup met Adora. Adora (Pion x Trumf) sprong samen met Annick eerder dat jaar al naar een bronzen medaille op het BK Seniors in Bavikhove. Ook die andere Limburgse topper, Ludo Philippaerts heeft bijzonder goede herinneringen aan de merrie. Ludo komt er trouwens één van de volgende dagen aan. Geen paniek beste Limburgse supporters!
Annick Bijloos: “Het is ondertussen bijna dertig jaar geleden, maar ik herinner me de euforie met de supporters nog altijd heel goed. Fantastisch! De Queens Cup in Mechelen heeft voor mij voor een doorbraak gezorgd. Ik kreeg kansen om internationaal te rijden. In die periode waren er veel minder internationale wedstrijden dan nu. Ik mocht naar La Baule en Madrid. Tot de verbeelding sprekende wedstrijden. Een mooie periode met regelmatig goede resultaten, die abrupt een einde kreeg op die donderdag eind mei 1997. Twee gebroken ruggenwervels, geknelde zenuwen en een dwarsleasie met verlamming in beide benen als gevolg. Maar ik heb me voorgenomen om niet in een hoekje te gaan zitten. Paarden blijven een rode draad en ik vecht nog steeds voor die ene dag. Die ene dag, die mooie dag, de dag dat ik opsta uit mijn rolstoel en weer zal lopen.”
We hopen het samen met jouw heel erg Annick. We wensen je het allerbeste!
