Koen en Andres Vereecke over winnen, verliezen en complementair zijn

Reportage
26 sep 2018
Door Horseman Kristof

Er gaat geen week(end) voorbij of er staat een Vereecke op het podium. Van een internationale rubriek of de GP van een ‘Gold’ of ‘Silver’. Vader Koen of zoon Andres. Soms samen … Kan het nog symbolischer in onze reeks ‘Samen naar de top”.  Koen Vereecke was in augustus nog ‘de ruiter van het concours’ in Beervelde. Andrés is heel waarschijnlijk ‘de ruiter van de toekomst’ aan de Koude Keuken in Waarschoot. Een gesprek met vader en zoon Vereecke over ‘winnen’, ‘verliezen’ en ‘mekaar aanvullen’.

Er gaat geen week voorbij of minstens één van jullie haalt de hippische pers met een overwinning of een ereplaats. Een verklaring voor de topvorm heren?

Koen: Volgens mij is het een samenloop van omstandigheden. Alle puzzelstukjes die samenvallen. Er zijn de laatste jaren heel wat veranderingen geweest. Zowel professioneel als privé.  We werken nu samen met een goede groep van vaste eigenaars die destijds geïnvesteerd hebben in jonge paarden. Ons en de paarden voldoende tijd gegeven hebben om te ontwikkelen. Daar plukken we nu de vruchten van.

Andres: En er zijn natuurlijk ook periodes waarin alles meezit. De puzzelstukken samenvallen zoals papa al zei. Dat alles lukt. Dat de vorm van de paarden top is en het vertrouwen tussen ruiter en paard goed zit. Dat ze net een tikkeltje extra willen doen. Ik ben er van overtuigd dat het een paard dat goed in zijn vel zit en ‘gelukkig’ is heel belangrijk is om tot mooie prestaties te komen.

Jullie zijn allebei winnaars. Geef eens even aan welke positieve eigenschappen bijdragen tot het succes van jullie beiden?

Koen: Andrés is heel gedreven, hij wil de dingen goed doen en het is een harde werker. … en hij is redelijk stressbestendig (knipoog).

Andres: Papa kan met alle soorten paarden overweg. Ook paarden die ‘wat moeilijker’ zijn of heel veel bloed hebben. Hij past zich super aan aan het paard en laat het paard in zijn waarde. Bovendien kan hij ongelooflijk snel barrage rijden. Het lijkt soms niet rap maar toch … (lacht).

Dat lijkt me de perfecte coach van een vader met zo veel ervaring kan je volgens mij nog heel veel opsteken … of vergis ik me?

Andres: Tijdens het rijden helpt papa me regelmatig … Als we samen thuis zijn dan rijden we meestal samen en geeft papa wat aanwijzingen. Maar het is niet zo dat papa de hele tijd staat les te geven. Ik probeer ook veel op te steken door te kijken naar anderen. Ik besef dat ik geluk heb met iemand met de bagage en ervaring van papa. Niet alleen op het paard heb ik er veel aan. Ook als we de planning voor de wedstrijden maken bijvoorbeeld. Ik heb het geluk dat mijn vader in de paarden zit maar je moet het nog altijd zelf doen en er hard voor werken. Niets komt zomaar. 

Koen: We rijden ook met mekaars paarden. Zodat we beter de gaven en de problemen van de paarden kunnen inschatten en mekaar helpen. Ook als ik naar een bepaalde wedstrijd moet en bepaalde paarden hebben wat concoursritme nodig dan kan Andres me helpen door er mee op wedstrijd te gaan. Omgekeerd kan ook natuurlijk.

Complementair zijn noemt dat zeker? Mekaar het succes gunnen …

Koen: Ik heb mijn cliënteel opgebouwd en heb mijn paarden. Andres wil nu stilaan ook op eigen benen staan en daarbij zal ik hem zoveel mogelijk steunen. Bepaalde paarden zullen hem beter liggen dan mij en als de eigenaars daarmee akkoord gaan zullen die door hem gereden worden. Het is de bedoeling dat we het beste uit de paarden halen daarom is het goed dat we me twee ruiters zijn die elkaar heel goed aanvullen.

En dat blijft voorlopig nog een tijdje zo … Patrik Spits, gaf in deze reeks aan dat hij stilaan een beetje wil gaan afbouwen in het rijden van wedstrijden … Leeft dat gevoel hier ook?

Koen: Eerlijk gezegd beleef ik nog te veel plezier aan het rijden en de wedstrijden. De grote aantallen paarden zoals vroeger hoeft niet meer,  maar ik zou het nog niet kunnen missen. Ik weet dat Andres heel gemotiveerd is om veel paarden te rijden. Op zich is dat een heel positief gegeven. Veel en verschillende paarden rijden is de enige manier om beter te worden.

Andres: Als ik op dit moment naar de toekomst kijk zou wel durven zeggen dat ik voor de sport wil gaan. Maar ik ben wel zo realistisch om te beseffen dat de handel nodig is om te kunnen verder werken. En de fokkerij interesseert mij ook wel … (glimlach).

Als jullie terugkijken op het parcours tot hier toe en je moet een hoogtepunt noemen van mekaar, waar kies je dan voor en waarom?

Andres: Toen papa Belgisch Kampioen werd in 2006 met Sulyman in Kapellen. Ik was toen nog maar negen jaar oud en zat in de LRV-ponyclub, maar ik kan het me toch nog altijd herinneren. Met een paard dat door velen al afgeschreven was toch Belgisch kampioen worden vond ik toen al speciaal.  

Koen: Voor mij springen zijn prestaties van dit jaar bij de zevenjarigen er uit. En het winnen van de beker van de Young Riders.

Zijn jullie zenuwachtig op zo’n moment?

Koen: Ik heb meer zenuwen als Andres moet rijden dan ikzelf. Dat geef ik eerlijk toe (lacht).

Andres: Dat is voor mij net hetzelfde. Dat heeft te maken met het feit dat je het niet meer zelf in de hand hebt denk ik.

Misschien helpt het dan om eens over iets anders te praten dan paarden. Kan dat als je alle twee zo gedreven met paarden bezig bent?

Andres: Nauwelijks …

Koen: Weinig eigenlijk. Als je met paarden je boterham moet verdienen dan rest er volgens mij heel weinig tijd over voor andere dingen. Ik beschouw ons werk overigens niet als een ‘beroep’. Het is een passie, een manier van leven …