"Het dak eraf" met Rudi Helsen en Ludo Philippaerts
Horseman laat de laatste dagen van dit ‘fantastische’ jaar niet zomaar voorbij gaan. We trekken elke nog resterende dag van het gezegende jaar 2020 naar de Dijlestad. Blikken terug op geweldige prestaties en kaarten na over Vlaanderen’s mooiste, al veertig jaar een monument op de hippische kalender. Naar Jumping Mechelen alstublieft! … Hippisch fotograaf Dirk Caremans vergezeld ons op de nostalgische tocht. Kan niet mis gaan dan.
33.000m2, exact zo groot is het dak van de Mechelse Nekkerhal. Stevig verankerd door gigantisch grote naast elkaar geplaatste betonnen spanten. Elk met een lengte van 80 meter. Alles samen goed voor tonnen gewicht. Niet verplaatsbaar. Niet aan beginnen. Onmogelijk!
En toch! Toch gaat regelmatig het dak er af. Altijd in de periode tussen Kerst- en Nieuw. Niet tijdens de overige maanden van het jaar. Een erotica- of immobeurs kan dan misschien ook wel ‘verplaatsingen’ en enthousiasme genereren, doch die zijn volgens mij eerder van de bescheiden soort. Al durf ik niet stellen dat ik op dat vlak ervaringsdeskundige ben.
Het dak van de Nekkerhal gaat er dus regelmatig af eind december. Als absolute topfavorieten hun rol helemaal waarmaken. Foutloos rijden. Topsport brengen. Winnen!
Of … als absolute outsiders net het zelfde doen. De amateur die wint in een veld van grote namen. Dak de lucht in. Publiek recht op de banken. Feest! Voor heer en boer! Eric zou ongelooflijk trots zijn.
Ludo Philippaerts met de ‘P’ van ‘publiekslieveling’ wint in 1991 én 2008
Ludo Philippaerts was altijd favoriet in Mechelen. Publiekslieveling, uithangbord, grote naam der Belgische grote namen. Ludo vulde bussen en tribunes met supporters. Midden jaren tachtig maakte de internationale springwereld kennis met het Limburgse fenomeen. 23 jaar was Ludo toen. Al snel won hij wereldbekermanches in Londen (1988) en Den Bosch (1989). En in 1991 was het een eerste keer prijs in Mechelen! Optiebeurs Fidelgo, zoon van Voltigeur, zorgde daar toen voor.
Ludo: “De uitzinnige sfeer bij mijn zege in 1991 blijft me altijd bij. Hadden ze gedurfd, de fans hadden de Nekkerhal afgebroken. Ik heb nooit zo’n intens, gek, dol, gelukkig moment meegemaakt als toen.”
Het zit nog vers in Ludo’s geheugen dat moment. Dat is duidelijk. “Al was het in 2008 ook niet mis. Toen ik met Winningmood van de Arenberg (v. Darco) won.” Voegt hij er graag aan toe. Het brengt ons meteen bij de tweede zege van Ludo Philippaerts in de Mechelse Nekkerhal en de daarop volgende explosie van emoties bij het Mechelse publiek. Daartussen … 17 jaar zonder zege in de wereldbekermanche van Mechelen maar wel een ontelbaar aantal ereplaatsen en onvergetelijke (barrage)ritten.
In 2015 nam Ludo afscheid van de actieve sport. Een carrière van 46 jaar op het CV. Zoveel métier, ervaring en zoveel horsemanship moeten vroeg of laat Mechels Wereldbekersucces opleveren voor ‘The Next Generation’. Het zal heel waarschijnlijk geen 17 jaar meer duren vooraleer er opnieuw ‘Philippaerts’ op de erelijsten van Jumping Mechelen staat.
Rudi Helsen kwam (te laat), zag, en … overwon
Rudi Helsen zakte niet met de allergrootste ambities af vanuit Herentals die laatste dagen van de vorige eeuw. Mogen starten in Mechelen was al een heel evenement op zich dacht de sympathieke Kempenaar. Sympathiek, maar onderschat Rudi als sport- en paardenman niet! Rudi sprong zich met Elando door de kwalificaties – vertrouwen getankt in Verona immers - en bemachtigde zowaar een ticket voor de wereldbekermanche. Als enige echte ‘amateur’. Straf!
‘First things first’, dacht Rudi. “Ik laat mijn ‘kop’ niet zot maken … In de voormiddag werk ik gewoon nog in mijn electro-zaak in Herentals. Veel werk immers tussen Kerst en Nieuw.” Heel veel werk zo bleek. Zo veel dat ik daardoor eigenlijk een beetje te laat in Mechelen was, om nog deftig te kunnen verkennen. Maar veel verkennen was er niet nodig om te zien dat het parcours bijzonder zwaar was. Rudi was wel op tijd om de één na de andere combinatie in de fout te zien gaan. Gazet Van Antwerpen van donderdag 30 december 1999, verwoordde het toen zo: ‘Toen de eerste 12 ruiters hun basisparcours - 460 meter met 13 hindernissen - hadden afgelegd, was er nog niemand beneden de acht strafpunten gebleven. Ludo Philippaerts, laatste Belgische winnaar in 1991 en na zijn vierde plaats in Londen getipt als de grote favoriet, ging met Opus Sept al boven de derde hindernis in de fout en deed dat na de negende balk opnieuw. De andere Belgen deden ook niet beter. Acht strafpunten voor Verheyen, Demeersman, Blaton en zelfs twintig voor Van Broekhoven. Kristof Cleeren wekte met Jux even de indruk dat hij de bakens kon verzetten, maar zijn paard bleef twee keer tereke pal voor hindernis zeven staan. Waarop de Hasselaar het voor bekeken hield. Maar niet alleen de Belgen, ook zoveel internationale kleppers geraakten niet foutloos rond. De Zweed Bengtsson, winnnaar van de wereldbekerproef in Helsinki, de Fransman Couperie, al tweevoudig winnaar in Mechelen, Jos Lansink en al de anderen lieten een spoor van ravage achter.” Om maar te schetsen dat er wel wat te springen stond die dag.
Rudi Helsen: Uiteindelijk sprong ik als eerste foutloos. Elando (v. Zeoliet) die ik via Willy Mellinger op het spoor kwam in Zwitserland, voelde geweldig aan die dag. Hij was zeker geen gemakkelijk paard maar ik had er een hele goeie klik mee. Ik heb hem later verkocht aan een Amerikaanse amazone met de afspraak dat hij zijn pensioen, zijn oude dag bij mij op de weide mocht slijten. Ik heb ze nooit meer gehoord en dat vind ik spijtig want voor paarden die voor mij alles hebben gedaan wil ik op hun oude dag, ook alles doen om ze een mooie en een gelukkige tijd te bezorgen. Maar terug naar Mechelen 1999 (glimlach) … Foutloos springen in de wereldbeker-proef, voelde wat mij betreft aan als een overwinning. Ik was zelfs even helemaal de kluts kwijt en moest aan Lucien Somers vragen welke hindernissen er in de barrage stonden, net voor ik terug binnen moest. Uiteindelijk werd alleen Jeroen Dubbeldam met De Sjiem (v. Aram) mijn enige concurrent. (Nvdr: De Sjiem en Dubbeldam zouden het jaar daarop Olympisch goud behalen in Sydney). Ik kreeg een fout, maar Jeroen en De Sjiem maakten er twee. Het publiek werd gek. Ongelooflijk! Wat een belevenis! Om nooit meer te vergeten.
Rudi Helsen, ondertussen zeventig, rijdt nog alle dagen. Jumping ook, al is het door alle Corona-perikelen een beetje minder. Ik haal heel veel plezier uit paarden en paardrijden. Ik hoop dat wanneer ik ooit toch zal moeten gaan, dat ik dan op de rug van een paard sterf. Ik wil het tot het einde van mijn dagen blijven doen.
Blijven doen Rudi!
Bedankt Ludo en Rudi voor de ongelooflijk mooie momenten die jullie het publiek van Mechelen hebben bezorgd!
