Cassandre Malherbe: “Als een paard met liefde is gefokt dan kan het eigenlijk niet fout gaan"

Reportage
23 mrt 2020
Door Horseman Kristof

Horseman en Puissance, hét krachtigste paardenmagazine van de Lage Landen, brengen de komende weken allerlei reportages die je in de voorbije edities van Puissance kon lezen. Vandaag brengen we het interview met onze landgenote Cassandre Malherbe uit het eerste Puissance nummer van dit jaar.

“Ik denk dat de genen van mijn vader er iets mee te maken hebben.” lacht Cassandre Malherbe als we haar vragen waar haar voorliefde voor snelheid vandaan komt. Cassandre Malherbe, dochter van oudwereldkampioen en motocross-icoon André Malherbe, erfde niet alleen ‘the need for speed’ van haar beroemde vader. Ze kreeg er meteen ook zijn doorzettingsvermogen, innemendheid en liefde voor sport bij. Puissance sprak met Cassandre die in het zuiden van Spanje een paradijs voor haar paarden heeft gerealiseerd … Maar tijdens de warme Spaanse zomermaanden komt Cassandre met haar paarden graag naar België. Pendelend tussen het ouderlijk huis in Huy, het Woutershof in Kuringen, het Azelhof in Lier en Sentowerpark in Oudsbergen.

“Toen ik ongeveer twee jaar oud was, niet zo lang nadat ik kon lopen, heb ik leren rijden.” opent Cassandre. “Mijn ouders kenden allebei niets van paarden maar ik wou persé ponyrijden. De stallen van Fabienne Daigneux-Lange hier in Huy liggen op minder dan een kilometer van mijn ouderlijk huis. We zijn bij haar langs geweest. Fabienne zag het zitten. Ik ook (lacht). Pony’s en paarden werden snel een passie en ze zijn het nu nog altijd. Fabienne was en is een geweldige amazone waar ik heel veel van geleerd heb. Ze is ook nog altijd een goede vriendin. Als we naar België komen, kan ik altijd bij haar terecht met de paarden. De cirkel is rond.”

Op jouw palmares staat oa. een zilveren teammedaille op de Europese pony-eventingkampioenschappen in Waregem in 2002. Het jaar daarna haalden jullie brons. Vanwaar de overstap naar Jumping?

“Na mijn derde Europees kampioenschap. werd eventjes allemaal te veel voor mij. Europese Kampioenschappen, de druk, … dat was veel voor een meisje van zeventien. Nu heb ik er spijt van want er zijn eigenlijk tien jaar voorbijgegaan zonder paarden. We hebben toen onze paarden verkocht, ook een eventingmerrie. Met de nieuwe eigenaars van die merrie hadden we wel de afspraak gemaakt dat het eerste veulen voor ons zou zijn. Op een dag ging de telefoon met de vraag of we ons veulen wilden of niet? Ik heb toen ‘ja’ gezegd. Toen ze drie was heb ik ze naar Spanje gehaald vanuit Frankrijk. Met een kleine trailer, we hadden alles al verkocht. Het was een wilde merrie. Niet normaal. Ik heb haar zelf zadelmak gemaakt. Ze ging me vertrouwen en op haar vijfde was ze bij de beste vijfjarigen ter wereld. In 2016 was dat. Bijna aan elke wedstrijd waar ze aan deelnam won ze.

Mis jij de eventing-wedstrijden niet? Wat is er leuker dan het gevoel dat je krijgt bij een cross-country?

“(Enthousiast) Ik wel, er gaat niets boven de adrenaline van een cross-country! Ik vind eventing de mooiste discipline in de paardensport, er gaat minder geld in om en de meeste ruiters en amazones zijn nog echte ‘horseman’. In die tien jaar dat ik gestopt ben met paardensport heb ik tijd gehad om na te denken over de dingen. Ik ben met een ander paar ogen in de sport gekomen, als een volwassene die voor zichzelf kon denken. Ik ben voor mezelf, onder andere, tot de conclusie gekomen dat ik me op jumping zou focussen. Eigenlijk simpelweg, omdat het moeilijk is om de kost te verdienen met eventing. Dat het moeilijk is om sponsors te vinden en vooral dat het moeilijk is om paarden te vinden die op topniveau kunnen concurreren. Een eventingpaard moet zowel in dressuur, cross-country als jumping top zijn en zo’n paarden zijn nu eenmaal ongelooflijk moeilijk om te vinden.”

Je houdt van galopperen in een cross-county en je bent altijd heel snel in een barrage … dat kan geen toeval zijn?

“Het zal misschien wel iets met mijn genen te maken hebben (glimlach) en het competitieve heb ik zeker van mijn papa meegekregen. Als mensen een label van ‘snelle amazone’ op mij plakken dan denk ik dat dat vooral komt omdat ik heel vaak paarden rijdt die ‘heet’ zijn en niet de meeste ‘scope’ hebben of de gemakkelijkste zijn. Maar net zo’n types paarden zijn geweldige speedpaarden voor iemand zoals mij die hun persoonlijkheid wil omarmen in plaats van te veranderen. Ik ben er van overtuigd dat wanneer je een paard vooruit, aan je been en recht krijgt, het in principe niet meer fout kan gaan. Later kun je werken aan ‘verzameling’, controle en met veel tijd en geduld komen die zaken uiteindelijk ook wel in orde.”

Jij hebt niet alleen een label van ‘snel’ op je plakken. Jij houdt ook geweldig veel van je paarden. Het welzijn van je paard komt bij jouw altijd op de eerste plaats …

“‘Paardenwelzijn’ is de basis van alles wat ik doe. Ik heb natuurlijk mijn paarden altijd al graag gezien. Vroeger ook maar toen werden mijn paarden beslagen, stonden een groot deel van de dag in een kleine stal en ik vond dat allemaal maar normaal. Ondertussen is er veel veranderd in mijn relatie met paarden. En ik leer op dat vlak nog alle dagen bij. Ik blijf bijleren van de paarden, blijf verkennen en observeren en probeer de communicatielijnen te openen. We doen de dingen een beetje anders. Atypisch. Ik baseer me op het idee dat paarden ons helemaal niets schuldig zijn. Voor mij zijn het gewoon dieren die geboren zijn om te grazen. Winnen is mijn ambitie, niet die van hen. Ik weiger mezelf voor de gek te houden door te denken dat ze graag in het weekend op grote pistes springen. Met dat idee in gedachten, moet je een manier vinden om het interessant voor hen te maken. Er een spel van maken. Het is uiteindelijk de langere weg maar eenmaal je hun vertrouwen wint is dat van onschatbare waarde. Ik probeer mijn paarden nooit in een situatie te brengen waarin ze gedwongen worden iets te doen of ze in een situatie te brengen waar ze zichzelf niet kunnen zijn. Als je in de ring komt, zullen er altijd onzeker factoren zijn, dingen waar je geen vat op hebt. Ik zit dan liever op een gelukkig paard dat voor me wil vechten in de ring.”

Daar hebben jullie ook bewust over nagedacht bij de realisatie van Maqomay Eq. in Carmona in het prachtige Andalusië?

“Ik noem onze weides, 5* weides waar paarden ‘paard’ kunnen zijn. Ideaal ook voor paarden die rust nodig hebben of paarden die aan het revalideren zijn. Leven zoals in de natuur. Ondertussen hebben we alles om operationeel te zijn als paardenhouderij en sportstal. Pistes, een stapmolen, een longeercirkel, koele stallen en veel en grote weides.”

Ondertussen spring jij regelmatig naar knappe prestaties op internationale wedstrijden. Welke paarden doen dat samen met jou?

“Eigenlijk zijn het één voor ‘speciale paarden’ en hebben ze één voor één een eigen verhaal. Ik begon te springen met een zelf gefokte merrie uit mijn beste eventing-merrie. Ik heb haar zelf zadelmak gemaakt toen ze drie was en op haar vijfde was ze het beste vijfjarige ter wereld. Ze won zowat elke wedstrijd waar ze aan deelnam. Fee van het Cauterhof (Bamako de Muze x Thunder van de Zuuthoeve) die ik kocht bij Inge Carton en Fred Spiessens is ook een heel speciaal paard. Ze heeft een extreem temperament, maar op de één of andere manier klikte het heel erg tussen ons. Een verassing, voor iedereen denk ik, was haar tweede plaats in de kwalificatie voor de zesjarigen in Lanaken op het WK voor jonge springpaarden. Een héél speciaal moment omdat ze heel speciaal is voor mij. Latina vh Avenhof (v. Diarado x Thunder van de Zuuthoeve) was ook een speciaal paard. Ik heb er een jaar lang mee gereden en we zijn samen geëvolueerd tot op 1,40m.-niveau. Vorig jaar is ze verkocht aan Eddie Macken en Jos Lansink. Frank Schuttert rijdt ze en ik denk dat ze in de juiste handen is voor het hoogste niveau. Haar volle zus , Nina vh Avenhof, die in de running was voor Lanaken is helaas geblesseerd geraakt. Dat kan nu eenmaal gebeuren met paarden, maar ik heb veel vertrouwen in het paard en ik vermoed dat ze in het spoor van haar zus kan treden.”

Jullie hebben ondertussen ook een eigen fokkerij?

“We hebben inderdaad ook veel interessante jonge paarden via onze eigen fokkerij of via sponsors. De toekomst ziet er dus heel goed uit. Zeker met onze zesjarige hengst die hier in Zuid-Spanje is gefokt. Niet ver van onze stallen. We hebben hem oorspronkelijk voor een veiling gekocht. Maar er liep iets mis met de klant. Ik ben hem stilaan beginnen werken. Hij is nog steeds erg groen en onervaren, maar hij heeft alles voor het topniveau. Het is een natuurlijke springer en is heel getalenteerd.”

Je had het net over het WK in Lanaken, hoe werk jij naar zo’n kampioenschap toe?

“Sommige paarden zijn volwassener dan andere. Als ik voel dat een paard er klaar voor is dan zet ik Lanaken altijd in mijn agenda. Ik probeer er op dezelfde manier naar toe te werken als naar een andere wedstrijd. Ik probeer er voor te zorgen dat de paarden heel fit, gelukkig, gezond en uitgerust zijn. Thuis spring ik niet veel, en in aanloop naar een evenement nog minder. Dat hou ik voor de periodes waarin ik geen wedstrijden gepland heb. De laatste weken voor een wedstrijd spring ik eigenlijk niet. Ik wil de paarden zo fris mogelijk in hun hoofd houden. De laatste 48 uren voor de wedstrijd rijd ik ze zelfs niet meer. Ze gaan in de stapmolen, in de weide, aan de longe, we doen stretch en fysio-oefeningen en elektrotherapie. Ik probeer ze de laatste twee dagen voor een wedstrijd niet meer te belasten met ruitergewicht op hun rug. Dat lijkt misschien een atypische voorbereiding maar ze past perfect bij mijn paarden en ik voel me er goed bij.”

Fokkerij, opleiding , … dat betekent ook werken met heel jonge paarden …

“Ik leef voor de ring en ik hou heel erg van ‘competitie’, maar ik geniet er even goed van, om met de jonge paarden te werken en een relatie op te bouwen. Ik begin heel graag van ‘scratch’ met jonge paarden omdat ik er van overtuigd ben dat de eerste jaren extreem belangrijk zijn. Als de basis solide is, heb je een partner voor het leven. Dat vertrouwen opbouwen vanaf het prille begin geeft me ongelooflijk veel voldoening.”

Als je naar de stamboek-papieren van jouw paarden kijkt dan zijn dat vaak Belgisch gefokte paarden. Is dat een bewuste keuze?

“Ik ben niet op zoek naar een bepaald stamboek, maar in onze sport zijn de Belgische paarden nu éénmaal wereldtop. Ik kijk vooral naar de moederlijn. Ik kan uren tijd doorbrengen door naar bijvoorbeeld naar horsetelex te surfen en tot 5,6,7-generaties terug te gaan kijken. Het afgelopen jaar heb ik vier merries gereden die Thunder van de Zuuthoeve als vader van de moeder hadden. In België heb ik ondertussen al veel kleinere fokkers leren kennen die gepassioneerd zijn en echte kwaliteitspaarden fokken. Als een paard met liefde is gefokt dan kan het eigenlijk niet fout gaan. Dan heb je altijd een stevige basis om op te bouwen.”

Liefde voor paarden en dieren is een rode draad in jullie leven … zelfs jullie eigen voeding is aangepast

“Vijf jaar geleden hebben mijn man en ik bewust voor veganisme gekozen omdat consumptie van dierlijke producten niet meer strookte met onze morele waarden. We houden te veel van dieren om ze op te eten. In eerste instantie was het een beslissing gebaseerd op ethische gronden maar we ondervonden al snel de voordelen. Ik werd er fitter van. Kreeg meer energie. Ik vraag veel van mijn paarden dan is het maar normaal dat ik zelf ook fit ben, vind ik (knipoog). Ik ben niet alleen hoor, verschillende atleten zijn veganistisch. Vraag maar aan Novak Djokovic, Lewis Hamilton, Mike Tyson, Venus en Serena Wiliams … Het ligt me naast mijn paarden, heel nauw aan het hart.”

Dit jaar zijn er de Olympische Spelen in Tokio is dat een ultieme droom van jou … deelnemen aan de Spelen en de grootste wedstrijden in de wereld?

“Mocht je me die vraag gesteld hebben toen ik jong was en mijn eerste kampioenschappen deelnam, dan had ik altijd ‘ja’ gezegd. Nu ben ik al een pak ouder (lacht), ik ben een periode uit de sport geweest. Ben terug begonnen met een ‘wilde’ driejarige merrie. Ik had weinig ervaring, geen paarden en geen sponsors. Onze sport is zwaar, geld speelt een grote rol, … ik vrees er dus een beetje voor. (glimlach). Eigenlijk is het mijn grootste droom om de sport te helpen veranderen. Emphatischer. Mensen bewust maken van de behoeften van onze paarden. We werken met levende wezens en ze verdienen ons grootste respect. Ik ben er van overtuigd dat er op dat vlak nog heel veel kan gedaan worden door de nationale federaties en de FEI. Ik ben hoopvol en ik ben er van overtuigd dat er dingen kunnen en zullen veranderen. Als ik daar een steentje toe kan bijdragen dan zou dat geweldig zijn."

Wat zoek jij in een paard als je op zoek gaat naar een toekomstige topper?

“Het draait eigenlijk allemaal om de chemie. De klik. … Ik kan toevallig opschieten met hete, bloedpaarden, vooral moeilijke merries. Het was zeker niet mijn oorspronkelijke plan maar het lijkt erop dat ik me gespecialiseerd heb in dat soort paarden. Maar dat is eerder toevallig. Eigenlijk streven we ernaar om meer commerciële paarden te vinden, want als je in deze sport wil overleven moet je af en toe is een paard kunnen verkopen. Als ik mag kiezen dan kies ik een paard dat ‘bergop’ loopt met genoeg temperament, natuurlijk evenwicht en een goede en grote galop.

André Malherbe – Wereldkampioen als papa

Toen hij zijn ongeluk had, was ik twee jaar. Eigenlijk heb ik geen herinneringen aan hem op een crossmoto. Natuurlijk heb ik de verhalen gehoord en het is fantastisch wat hij bereikt heeft. (nvdr. André Malherbe werd driemaal wereldkampioen 500 cc en driemaal vicewereldkampioen. Bij zijn eerste deelname aan Parijs-Dakar in 1988 kwam hij zwaar ten val en bleef nadien verlamd.) Nog steeds tonen zijn fans liefde, enthousiasme en bewondering en dat is mooi. Papa kent niet veel van paarden, op dat vlak hoor ik hem niet vaak, maar hij kan me wel gefocust en gemotiveerd houden. Zonder zijn steun zou ik nergens zijn.

Meer reportages uit Puissance lezen? Klik hier!

De volledige fotoshoot met Cassandre bekijken? Klik hier!

Bron: 
Puissance - Kris Van Steen